Ulft, Netherlands

250 paar schoenen herinneren in Suderwick aan Nederlandse dwangarbeiders

De 250 paar schoenen bleven buiten staan tijdens de herdenkingsdienst. Foto: Jacqueline Reuver en Berthold Blesenkemper
250 paar schoenen stonden in keurige rijen voor de St.-Michael-kerk in Suderwick en verwarden in eerste instantie de bezoekers van de herdenkingsdienst. Was het hier vandaag verplicht om op blote voeten of in pantoffels te komen? Nee! De schoenen stonden symbool voor de 250 van in totaal 52.000 dwangarbeiders, die precies 80 jaar geleden uit Rotterdam werden weggevoerd tijdens een grote razzia en werden ondergebracht in Suderwick en het naburige Dinxperlo.
Redactie REGIO8 | 11 november 2024 16:30 | Aangepast op 11 november 2024 16:30
In een volgepakte kerk sprak de burgemeester van Aalten, Anton Stapelkamp (rechts op de foto), op indrukwekkende wijze over hen en hun lotgenoten. "Diepe wonden moet je reinigen om ze te laten genezen. Maar littekens blijven en herinneren altijd aan de pijn," zei de Nederlander over het dilemma tussen vergeven en vergeten.

Stapelkamps vader en oom waren – zij het aanvankelijk slechts indirect – betrokken bij de oorlogsmisdaden van de nazi's tijdens de inval in het buurland. Eerst bombardeerde de Duitse Luftwaffe medio mei 1940 Rotterdam, wat de overgave van het Koninkrijk Nederland afdwong. Uiteindelijk, op 10 november 1944, dreven Duitse troepen 52.000 overlevende mannen bijeen en dwongen hen in Duitsland te werken. "Rotterdam was daarna als uitgestorven," aldus de burgemeester.

Veel Rotterdammers vluchtten om aan de razzia te ontsnappen. Ze doken onder, zoals ook de familie van Stapelkamp, die in Aalten en nabij Hemden een schuilplaats vonden. Na de oorlog was het voor de dwangarbeiders moeilijk om over hun ervaringen te praten. In Nederland werden ze weinig erkend. Dit kwam deels doordat ze het op Duitse boerderijen vaak beter hadden dan de vele hongerlijdende landgenoten in Nederland. Anderzijds hadden ze voor de vijand gewerkt, wat onterecht de indruk van collaboratie wekte. Pas veel later werden de slachtoffers ook echt als slachtoffers erkend.

Anton Stapelkamp vertelde hoe hij in 2004 in zijn geboorteplaats Rotterdam een herdenkingsplaquette initieerde en onthulde. De liedschrijver Johan Meijer uit Amersfoort was destijds ook aanwezig. Hij heeft speciale liederen gecomponeerd over de razzia en het lot van de dwangarbeiders en droeg vandaag twee daarvan voor. Het koor Vision zorgde voor verdere muzikale begeleiding tijdens de herdenkingsdienst.

Ter afsluiting werd een verkorte versie van de documentaire "Dwangarbeid in Suderwick en Dinxperlo" van Willem Geven vertoond. Daarin wordt verteld hoe de locaties Stolte en ter Stegge aan de Heelweg werden gebruikt om 250 slachtoffers onder te brengen, hoe deze vaak op de omliggende boerderijen moesten werken en onder welke omstandigheden ze leefden.

In samenwerking met Made in Bocholt.
Vertaald door ChatGPT

Lees ook

Dinxperlo opent zijn groene huiskamer, Duitsland volgt voorbeeld

Wat begon als een kaal parkeerplein, is nu het hart van een klimaatvriendelijk centrum. Het vernieuw...

Emmeriks succes in Formule 1: Nico Hülkenberg voor het eerst op het podium

Na 239 races in de Formule 1, heeft Nico Hülkenberg zondagmiddag op het circuit van Silverstone in E...

Weersextremen en water stoppen niet bij de grens, onze waarschuwingen wel

November 2024. De regen viel periodeslang aanhoudend neer. In het grensgebied tussen Duitsland en Ne...

Gemeente Montferland sluit grens Beek voorlopig niet meer af: ‘We gaan eerst evalueren’

Nu de grenswegen tussen Beek en Elten weer open zijn kan de gemeente Montferland terugkijken. Om na ...

Democratie op z’n Aaltens – maar wat kunnen we leren van Duitsland?

Er is iets fascinerends aan hoe een kleine gemeente als Aalten zich vastbijt in een groot thema. Dri...

Bocholts laatste ooggetuigen beschrijven het einde van de oorlog in een volledig gebombardeerde stad

"Die voortdurende luchtalarmen waren voor ons kinderen gewoonweg vreselijk!" Indringend beschreef Ma...